Eindelijk is het zover! Vakantie. Wat duurt die laatste week toch altijd lang. Na wat autotoestanden en autotrucs, vertrekken we rond 13.00 uur bij Ventis. Keurig achteruit vanaf een springetje. `s-Morgens is de gereviseerde luikenkap teruggeplaatst die nu heel en passend is en donkergrijs van kleur is. We hebben heerlijk verbleven bij Ventis. Wat een mooie dingen maken ze daar! Onze naamborden zijn ook prachtig. Bij het afscheid krijgen we een Enkhuizer Zuiderzee pakketje mee met o.a. stichtelijke zee -en zeiliederen.

Nadat we door het naviduct bij Enkhuizen zijn, neem ik het stuurwiel over en gaat Paul zeilzetten. We zeilen voor het eerst samen en wonderwel ben ik onwijs koelbloedig. Ondanks de drukte op het water stuur ik met zelfvertrouwen de kom uit. De zeilen erop. de moter eraf en de stoere dame glijdt door het water of ze ook niet anders weet!

We realiseren ons dat we binnen 1,5 jaar het punt bereikt hebben waar we zo hard naar toe gewerkt hebben; samen zeilen met de Passie. Je kijkt er lang naar uit en als het dan zover is, is het ineens eigenlijk doodnormaal. Vreemd vinden we dat. Nu ja doodnormaal; we zijn zo trots als een aap natuurlijk. Ook valt het me op dat het schip al zoveel meer van ons voelt na alles wat we hebben gedaan en hebben laten doen om haar in haar huidige staat te krijgen.

Waar gaan we vandaag heen? De bedoeling is richting Harlingen en het wad. Maar de wind denkt er anders over en dus kruisen we naar Stavoren en gaan daar voor anker. Grappig dat ik net een artikel las dat gaat over meegaan in de mogelijkheden die je hebt. Daar is zeilen een goede oefening in. Je kan natuurlijk van alles willen en steeds voor recht tegen de wind in kiezen.

We eten heerlijk. Sparen stroom (daarom kan ik nu dit artikeltje schrijven) en slapen heerlijk. Vandaag de 5de geen enkele wind. Dus met de bijboot naar Stavoren waar we relaxed rondlopen en een terrasje pakken. Met uitzicht op de Passie, ons huis! Zo bijzonder en speciaal. Vandaag onthaasten we en morgen zien we wel waar de wind ons heenbrengt.