Wat doe je met een mooi schip en een zere rug? Natuurlijk genieten samen met vrienden. In dit geval waren Ella en Andy bereid om aan te monsteren als matroos.

Paul en ik hebben na de broodnodige boodschappen om de matrozen in de beste boter te braden, het schip vaarklaar gemaakt. Na aankomst gooien we los en gaan richting de sluis.

De Noordersluis blijft een belevenis met het enorme verval van ruim 6 meter. In de sluis treffen we en fotografe van de gemeente Almere die promofoto’s aan het maken is. Tuurlijk mag ze de Passie vastleggen op de gevoelige plaat. Eenmaal door de sluis gaan op ruim water de zeiltjes erop (sterke jongen ben je Andy) en de wind weg. Knak! We dobberen rond en luieren op het dek in het zonnetje. Nee, het is echt geen straf.

Dan komt het keuze moment, wordt het Hoorn of Marken. Ik weet het wel en gelukkig zijn we eensgezind: Marken it is. Het laatste stukje toch maar de zeilen neer en de plof erop.

Bij Marken komen we er achter hoe fijn een platbodem is. We kunnen ver naar de kant om voor anker te gaan waarna we aan het happy hour beginnen. Aansluitend met Kleine Sjors (de bijboot) naar Marken uit eten. Wat een heerlijke dag en wat een goed gezelschap.

Nadat Paul en ik prima hebben geslapen zien we ‘s-morgens een vermoeide Andy, Ella is nog onder zeil. Koffie en thee op het dek, een goed gesprek met een lach en een traan.
In de nacht is het gaan waaien en Paul was vergeten het roer vast te zetten. In de bedstee hoor je dan steeds het roer omklappen en geloof me dat is een zwaar irritant geluid.  Na het onbijt nog even naar Marken waar we lekker passagieren en getrakteerd worden op koffie en gebak aan het haventje. Dan is het alweer tijd om terug te gaan. Er staat een flinke woei en de Passie neemt met alleen het grootzeil erop, het rit aan. Zomaar statig 8 knopen!!! Maar die pret is van korte duur; de wind zakt er weer helemaal uit. Toch denken we op tijd te zijn voor de sluis, maar nee..de sluis doet het maar tot 19.00 uur op zondag en dan ben je om 18.30 uur dus te laat. Niks aan te doen, zoek het maar uit! De sluiswachter sluit de deur om 18.45 uur en vertrekt. Nee, we mogen ook niet aan het remmingwerk liggen, dat is namelijk voor schepen die wachten voor de sluis. Waar dan heen, weet deze vrolijke Frans niet. Natuurlijk parkeren we de Passie keurig aan de remming. Ella en Andy worden opgepikt door Hugo en Maartje die toevallig in de buurt waren en hen vervolgens met bagage naar onze ligplek brengen waar hun auto staat. Wij slapen heerlijk aan de remming en als we wakker worden is het vreselijk mistig. Dat betekent dat de sluiswacher de brug niet wil openen en dat we moeten wachten. Gelukkig komt het goed, Paul en ik moeten naar de oncoloog en daar willen we echt op tijd zijn. Samen parkeren we vlot het schip en stappen weer ons leven in dat zoals jullie weten helemaal op zijn kop staat. Maar dit weekend neemt niemand ons meer af en dat gaat op voor het op pad zijn met de Passie en zeker niet minder voor tijd doorbrengen met onze super lieve vrienden Ella en Andy.