Nadat de rugklachten van Paul een hoogtepunt bereikte tijdens de laatste dag van onze vakantie is met spoed een MRI gemaakt in het WFG in Hoorn op maandag 18 juli 2011. “Als het maar geen hernia is”: zeiden we nog tegen elkaar; dat duurt zo lang en er is nog zoveel te doen; we bruisen van de plannen!

Wat ook wel vreemd was, is dat mijn broer Nico zoveel in mijn hoofd zat de laatste weken. Elke keer kwamen gedachten aan hem op, ook op momenten dat ik met totaal andere zaken bezig was. Om niet te verzanden in een vet ´Derek Oglivie´ gehalte bedacht ik me allerlei zaken. Had ik het verlies van deze broer niet goed verwerkt, of leuker; vindt hij het postuum fijn om met de Passie mee te zeilen. Zoals altijd pik ik er de leukste gedachte uit en laat die mijn waarheid zijn.

Tijdens de vakantie heb ik me vaak afgevraagd hoe lang geluk kan duren. Paul, de kinderen, Nanoukje en de Passie en Strijd. Harts -en beste vrienden, fijne collega’s en leuk werk. Het kon niet op; hoe lang kan het duren?

Op woensdag de 20^ste kwam de verpletterde uitslag. Paul heeft iets niet goeds in zijn wervels in de rug. Abnormaliteiten in het ruggenmerg die duiden op iets heel ernstigs. Waarschijnlijk is deze vondst een toevalstreffer en staat het los van de rugklachten.

Maandag de 25^ste, op Paul zijn verjaardag, bezoeken wij de hematoloog-oncoloog en stappen binnen in een wereld waar niemand graag binnentreedt. Paul wordt onderzocht en het vervolg vindt in vliegende vaart plaats. Meteen de volgende dag wordt een CT scan gemaakt op zoek naar een primaire bron van het kwaad. Donderdag de 28^ste volgt een botpunctie en de dag erop wordt een lymfeklier weggehaald uit de lies voor onderzoek.

Wat gebeurt er allemaal met ons? Wat gaat er gebeuren, wat is het, wat kan er aan gedaan worden, wat zijn de prognoses, hoe moet het verder, mag het alsjeblieft verder? Dit hadden we echt nooit, nooit gedacht.

Tegelijkertijd die stomme schietpartij in Noorwegen. Wat mooi hoe de Noren hiermee dealen. Zij staan elkaar bij. Ik heb een gevoel van overeenkomst hierbij. Het gevoel dat liefde het enige middel is dat verdriet de kop in kan drukken en dat de wereld mooier kan maken.

Op 9 augustus 2011 barst na vele onderzoeken onze bom. Paul heeft Non Hodgkin, de indolente vorm, in het stadium 4. Dat betekent dat het hoog tijd is dat er behandelt wordt. Paul krijgt met botversterkers, immuuntherapie en chemo’s. Woorden ontbreken ons. Hoe accepteer je het niet acceptabele? Opkrabbelen, vertrouwen en moed hebben. Het grote wachten is aangebroken.

Hoelang kan geluk duren. Ik heb mijn antwoord gevonden. Heel lang, namelijk! Ik ben dankbaar voor het ontmoeten, het kennen, het met elkaar zijn, voor iedere dag vanaf 27 december 1998. Dankbaar met onze kids, onze schoonkinderen en kleindochtertje. Dankbaar voor Nel en Sandor en de rest van onze vrienden en alle andere mensen die om ons heen staan. Dankbaar voor ons avontuur met de Passie. Ik ben dankbaar voor collega’s die warm en liefdevol zijn. Dankbaar voor zoveel liefde.