Wat een heerlijk lang mooi seizoen hebben we achter de rug. Mooi weer, de wind in de zeilen, fijne vrienden en lieve kinderen en kleinkinderen op en rond de Passie.

Highlights dit seizoen waren varen met Frederique en Erik en twee dolle pubermeiden die te water gingen bij 14 graden. Op vakantie naar het wad en daarvoor de dagen in Den Helder een scheeps – en familiereünie. Wonen bij Ventis en pruimen plukken tot je er bij neervalt. Gezellig met Hans Peter en Tanja kletsen en met de houtkunstenaars daar koffie op de vrijdagochtend drinken.

Ook z’n hoogtepunt was onze reis naar Canada voor familiebezoek en nog eens kijken op onze favoriete plek op Vancouver Island: Telegraph Cove. En zoals steeds was afscheid nemen van Henry en Linda moeilijk; zien we elkaar weer terug want het leven is grillig.

Het einde van het zeilseizoen voeren we de Bontekoerace met Annika, Hugo en Timo. Happy hour aan dek met Tjomme, Maartje en Christa, een eerste kroegervaring van onze kleine schatjes Nanouk en Marit. De eerste zeildag was prachtig, de lucht was blauw, de zon scheen en de tijd leek eindeloos gelukkig en probleemloos door te gaan. Zoals eerder dit jaar, in het filmpje waar we zo trots op zijn, gemaakt door Timo.

Een hartstochtelijke fado voor een probleemloze zonnige en gelukkige levensreis; we probeerde te geloven dat sprookjes toch bestaan. Door de emotie die ik bij dat prachtige filmpje voelde, realiseerde ik mij wel waar mijn grootste angst ligt. Ik kon en kan het niet zien zonder tranen van geluk en van angst. Maar het leven is geen sprookje helaas.

De aanhoudende klachten van Paul, pijn in de rug en been, wierpen een schaduw over het leven. Rond Pasen liet hij controleren of de sneaky ziekte weer actief was. Na een CT scan het verlossend woord dat er niks aan de hand was. De pijn bleef actief en daar hielp niets aan wat Paul ook probeerde. Uiteindelijk zei ook een verstandige en lieve vriendin Thea dat Paul onderzoek moest laten doen; zo kon hij toch niet verder. Een MRI verder, eind oktober, en de grond werd weggeslagen onder onze voeten. Mijn schipper is weer ziek. De langzame variant van de Non Hodgkin is gedeeltelijk gemuteerd in een agressieve vorm. De eerste zwaardere chemo zit inmiddels in het lichaam en geest.

Hoe leg ik het je uit? Angst om te verliezen, angst om lijden te zien van wie je zo verschrikkelijk  lief is. Angst voor de dood, angst voor je toekomst als je die hebt.  Geen mens gaat er het zelfde mee om. Angst brengt je bij elkaar en angst drijft je uit elkaar. Dat houd me bezig: hoe deal ik met mijn angst en hoe doe je dat met zijn tweeën, met je gezin, familie en vrienden? Ik vind het belangrijk omdat angst veel kan verpesten in het nu. Als je er niet naar wil kijken wordt het immens groot. Dus onder ogen zien helpt, maar er naar leven niet!

Ook merk ik dat er ineens een denkbeeldig hek tussen Paul en mij staat. Het verdeelt de wereld in gezonde en zieke mensen.Dat hek maakt je alleen als je ziek bent; het voelt alsof je er al niet meer bij hoort. Het hek kan je in de weg staan als je dicht bij je partner wil staan maar soms ook wil vluchten in werk of iets anders. Wij hebben over het hek gesproken. We dwalen niet te ver af van het hek, zo lopen we wel samen richting hopelijk herstel deze moeilijke tijd die voor ons ligt. Nog  minimaal 5 kuren van wat Paul noemt “genezend gif” en dat aan het einde een autologe stamceltransplantatie. Wij willen geloven in een toekomst samen, in kwaliteit van leven. Wij zullen samen moedig de angst in de ogen kijken om minder bang te zijn. Hand in hand  en ieder aan zijn eigen kant van dat denkbeeldig hek.  Schouder aan schouder met iedereen die ons lief is en steunt.