Ons Avontuur

In het najaar 2008 aan de tafel op een sombere zondagmiddag, puzzelden Paul en ik over onze woon- en leefwensen. Het huis te koop zetten en een klein appartement kopen en een groot scherp jacht aanschaffen? Omdat ik, Anja, ben opgegroeid in een bovenwoning is leven in een appartement niet echt wat ik wil. Een klein huisje dan? In Hoorn, Enkhuizen of in een dorpje hier in de buurt? Kolhorn is ook prachtig…

Paul zijn wens is vaker op het water zijn, zeilen integreren in onze leefwijze. Nu met onze oude huis en een kleine zeilboot in de haven, lukt het niet goed. We hebben ook een sociaal leven met ouders, kids en vrienden. En onze Eygthene, de Quadrifoglio Verde, kort gezegd QV is dapper maar spartaans en klein. Daarom googlede ik eens op “zeilen en wonen” op Marktplaats uit een soort zondagse, regenachtige lamlendigheid. En wat vond ik? Een zeilend woonschip! Ze heet de Passie en Strijd en is een Klipperaak uit 1907. Nieuwsgierig kijk ik naar de foto’s en stiekem weet ik: “dit is het”.

Dat zeg ik dan ook tegen Paul en ook hij is na een nadere inspectie van gegevens en foto’s onder de indruk. We lachen er om, maar weten ook dat het geen grap is. We zoeken de site op die vermeld staat en daarin lezen we wat er al niet gedaan is aan dit schip uit 1907. Zullen we Sjors bellen die vermeld staat als eigenaar? Ik moedig Paul aan en even later spreken we in op de voicemail.

De Passie is natuurlijk heel wat anders dan een scherp jacht of een wedstrijdschip. Het is varende historie met een moderne binnenkant. We fantaseren over leven op het water, varen op het IJselmeer, het wad en over voor anker gaan in de havenkom van het mooie Hoorn. Want de Passie heeft een vaste woonplek in Lelystad. Dat laatste is niet onze grote wens. We wonen erg fijn in Hoorn, dichtbij de kids en vrienden. Maar een schip kan varen en misschien kunnen we een plek meer in de buurt bemachtigen. Als we dit echt willen is er altijd een offer en je moet gewoon ergens beginnen.

Na contact met Sjors gaan we op een mooie zaterdagmiddag kijken. Als we aan komen rijden zien we een enorme mast en een heel groot schip. Woowh, dat boezemt wel even ontzag in. We stappen van de steiger op het schip, kloppen aan en dan krijgen we een eerste indruk die onze verwachtingen bevestigt. Dit is iets heel bijzonders. Na een bijzonder vriendelijke kennismaking met een lekkere kop koffie erbij, krijgen we een rondleiding. Als we een poosje later weer buiten lopen zijn we onder de indruk, in de war en opgetogen. Die drie dingen door elkaar is echt een heel apart gevoel!

Het huis verkoopt niet gemakkelijk, er breekt een crisis uit en steeds blijven we kijken of de Passie nog te koop staat. Af en toe hebben we even contact met Sjors. Soms twijfel ik ook. Leven op een schip en los van de bewoonde wereld, kan ik dat? Ben ik voorbestemd om als waterzwerver te leven, als een nautische vagebond? Maar zeilen met mijn huis bij me trekt me aan. Een groot avontuur beleven samen met Paul ook.

In januari 2009 gaan we als het heel hard vriest nog eens kijken. Sjors is in het schip en Maaike, zijn vrouw, schaatst met hun zoontje rond de boot. We zijn nog steeds enthousiast maar we zien ook wel in dat het niet een en al romantiek is. Natuurlijk is leven aan de wal ook niet altijd top. We denken veel na over hoe het zou zijn en welke gevolgen het zal hebben als de Passie van ons zou zijn. De naam blijft zoals die is. Het is de 12de naam en een 13de zou ongeluk brengen. Daarbij zijn het ook nog eens Paul zijn initialen, Paul Schrevel.

We dromen lekker door, maar het huis verkoopt niet ondanks alle kijkers die we hebben mogen verwelkomen. Een binnenhuisarchitect komt langs met tips. We verven de hal licht, we laten bouwtekeningen maken om de bovenverdieping te verruimen.

Omdat we het almaar wachten moe zijn, boeken we een reis naar Australië. Oom Wim zien, en zeilen in de tropen als verrassing voor Paul zijn 50ste verjaardag. De reis zal plaats vinden van 21 december 2009 tot 23 januari 2010. En dan komt alles in een enorme stroomversnelling!

Het huis is verkocht aan een heel aardige vrouw die net zo verliefd is op ons juweel als wij dat destijds waren. We bellen meteen Sjors op en dan krijgen we wel even de schrik van ons leven. Sjors twijfelt of hij het schip nog wil verkopen. Hij is heel erg ziek geweest en dat zorgt samen met een eerdere bijna verkoop van het schip voor aarzeling.

Gelukkig was de aarzeling van korte duur. De kogel is door de kerk en op 6 november 2009 tekenen we het koopcontract. Sjors is jarig en we vieren de aankoop en de verjaardag met kinderchampagne en taart. Thuis doen we dat nog eens over met de kinderen met echte! We hebben bergen werk verzet. Een schip kopen is echt wat anders dan een huis aanschaffen. De koop en vakantie en overdracht zitten relatief kort op elkaar. Op 26 februari zal ze van ons zijn. Zoals Sjors en Maaike het verwoorden: “Jullie zetten onze droom voort”. En zo is het! Hier start onze droom…………

Voor de aankoop lieten we het schip taxeren door een erkende keurmeester voor stalen schepen. Dat zou je normaal bij een huis aankoop nooit doen omdat je door vooraf te laten taxeren verklapt dat je echt geïnteresseerd bent. In dit geval was dat geen geheim meer want ik (Paul) kon niet naar het schip kijken zonder een enorme grijns op mijn gezicht. Verder is de taxatie essentieel om te bepalen wat een reeel bod voor het schip zou zijn.

In de tussentijd was ik me als een razende aan het inlezen en informatie aan het inwinnen om er achter te komen wat er allemaal nog bij zou komen na de aankoop.

Nadat de biedingen kwamen we tot overeenkomst en op op 6 november 2009 tekenden we het koopcontract, knus aan de keukentafel op de Passie.

Later die dag bezochten we een Bruine Vloot weekend in Enkhuizen waar we meteen kennis maakten met efm een onderlinge scheepsverzekeraar, zonder winstoogmerk. De historie van de maatschappij gaat terug tot 1837 (bekijk hier hun website).

Het schip is daar al verzekerd en de verzekering sluit goed aan bij onze wensen en onze behoefte! Want we zijn echte beginners wat historische schepen betreft en alle regels die hiervoor gelden. Er gaat een nieuwe wereld voor ons open en volgens ons kan iedereen zien dat we nieuwkomers zijn.

Maar niet voor lang! Vrijdag 26 Februari 2010 krijgen we de sleutel van het schip en begint ons avontuur.

Op 26 februari 2010 is het dan eindelijk zover! Om 8.15 uur vertrekken we naar Lelystad waar een heuse cameraploeg staat te wachten bij de Passie. Paul is gebeld door de notaris of we er bezwaar tegen hebben om gefilmd te worden tijdens de overdracht.

Wat blijkt! Vanaf maart 2010 wordt op NET5 het programma “Hoge Hakken, Strakke Pakken; de makelaars” uitgezonden. Vanaf maandag 8 maart wordt dit programma elke werkdag om 20.00 uur uitgezonden.
In deze realityserie worden de opvallendste makelaars van Nederland gevolgd tijdens hun werk op de moeilijke woningmarkt. Behalve de bijzondere makelaars zelf, komen ook de grote contrasten tussen de verschillende segmenten waarin zij werken aan bod. Van de Amsterdamse grachtengordel en pas opgeleverde Vinex-wijken tot bijzondere monumentale panden en afgelegen plattelandsdorpen.

Een heel aantal spontane scènes verder zijn Sjors, de makelaar en ook wij uitgebreid geïnterviewd. Zodra we het filmpje hebben, proberen we het natuurlijk op deze site te zetten als uniek bewijs!

Dan hebben we ineens toch nog haast om bij de notaris te komen. Daar gearriveerd, knoopt de cameravrouw kordaat de lamp van de notaris die in de weg hangt omhoog; anders kon er niet gefilmd worden. Dan is het officiele moment daar, we gaan tekenen.

Maaike is ook gekomen en we zitten tegenover elkaar als de notaris de akte doorleest. Het is toch een speciaal moment met gemengde gevoelens aan weerszijde van de tafel. Blijdschap aan onze kant maar ook verdriet van het loslaten aan de andere zijde. Na het tekenen volgt nog een grote verrassing. We krijgen een prachtige ets van de Passie van Maaike en Sjors. We zijn hier ontzettend blij mee en als je eens bij ons aan boord komt kan je hem bewonderen.

Als we na de andere officiële handelingen buiten komen, vraagt de cameraploeg ons hoe het voelt? Tja, het voelt nog niet! Het is onwezenlijk, abstract maar wel waar. Het schip is niet meteen de jouwe na de handtekening en de rekening.
Het moet nog “Paul en Anja” gaan ademen, nog ons thuis worden, onze geur en signatuur krijgen. Dat heeft tijd nodig en veel schuur – en verfwerk. Maar we zijn een essentiële stap verder, ze is van ons. Door ieder plekje te bekijken, te behandelen zullen we haar leren kennen en zij ons. Het schip heeft al veel eigenaren gehad. Ook voor haar start nu weer een nieuwe toekomst.

Ons schip moet naar de werf in Harlingen om, nu al het ijs weg is van het IJsselmeer, gekeurd te worden aan het onderwaterschip. Voordat gevaren wordt is Paul druk met van alles voorbereiden aan motor, olie, watervoorraad, legen vuilwatertank, diesel bunkeren, en lieren smeren. Gelukkig helpt Sjors ons een eind op weg met zijn kennis en ervaring.
Op vrijdagmorgen 12 maart 2010 om 8.00 uur komen Sjors en Maaike aan boord om ons de beginselen van grote boten varen bij te brengen. Omdat Paul en ik 24 meter uit elkaar staan, zijn er seinen en handgebaren nodig om een veilige landing te maken bij een sluis, brug of bij het aanleggen.

Ik weet niet goed wat ik moet verwachten dus ik ben behoorlijk ontspannen. Dat neemt snel af! Ik ben de rem en de ogen van Paul voorop het schip.

Het eerste opstakel is de sluis die toegang beidt aan het IJsselmeer. Smal ding waar Paul keurig instuurt. Dan legt Maaike uit dat we walcontact maken met de spring, die we vooraf hebben klaargelegd. Eerst geef je aan met vingers omhoog aan de stuurman aan hoeveel meter vooruit en hoeveel meter opzij. Een vinger is een meter. Zodra je erbij kunt (gooiend, overhangend, of whatever), de spring om een glijpaal, meerpaal, bolder slaan, terug naar boord en ruimte geven zodat Paul, deze voorbij kan varen en de kont van het schip naar de kant kan manoeuvreren. Tegelijk een ronde fender ertussen om botsingen op te vangen en een koplijn vastleggen. In je hoofd is deze volgorde niet moeilijk, maar raak gooien op het cruciale moment is dat echt wel. De euforie als je raak gooit doet je vergeten dat er een bal tussen wal en schip gehouden moet worden. De druk dat je de afstopper bent en dat er voor je een sluisdeur opdoemt of een dichte brug is voor mij duidelijk voelbaar!

Na sluis 1 komt sluis 2, de Houtribsluis om naar de noordelijke kant van het IJsselmeer te komen. Hier gaat het even mis met het gooien. Ik moet echt gaan oefenen! We liggen overdwars en gelukkig krijg ik het wel voor elkaar om een dikke lijn naar de wal te gooien waar een hulpvaardige visser hem opvangt om de bolder legt en teruggooit. Maaike gaat van boord en Paul, Sjors en ik vervolgen onze reis. Eerst naar Kornwerd. Dat is flink wat uren varen en om de kou in het schip te verdrijven doen we de houtkachel binnen lekker aan nu we geen stroom genoeg hebben voor de dieselverwarming. Paul glimt van oor tot oor en het is goed te merken dat het schip zich echt heel anders gedraagt als ons scherpe jachtje, de QV. Sjors vergelijkt het met een leeg melkpak, dus de zijwindgevoeligheid hoeft verder geen uitleg. Maar melkpakken hebben geen zwaarden. Die heeft de Passie wel en binnenkort krijgt ze nieuwe! Dat scheelt een stuk.

Rond een uur of vijf ‘s-middags komen we aan bij Kornwerd. Nu moet ik het alleen doen. Ik slaag erin de lijn om een bolder te leggen maar fixeer hem net iets te snel en dan is er geen tijd meer voor de fender. Een kleine botsing met de sluismuur en met mijn ego! Zucht. Ik besluit bij de volgende landing mijn eigen plan te trekken en de voorbereiding anders te doen dan doorgewinterde grote botenzeilers. Voortaan hang ik alvast een fender op aan de boeg en houd ik er een in de buurt voor extra. Dat geeft me tijd en rust om me op de spring en de koplijn te richten.

Aangezien we 2 uur voor hoog water zitten besluiten we door te varen zodat we de stroom mee hebben en snel in Harlingen zijn. We gaan als de rook over de Boontjes en in Harlingen leg ik rond 19.30 uur voor het eerst soepel de spring aan op een andere Klipperaak waar we langszij gaan liggen. Ik ben trots op mezelf en het deukje op mijn ziel heelt al weer een beetje. Ik ben super trots op Paul en zijn stuurmanskunsten. Kan me niet voorstellen dat ik met iemand anders dit grote avontuur zou aandurven.

Eenmaal afgemeerd is het tijd voor Beerenburgers om op de maidentrip te toasten. Dat doen we voor een gezellig snorrende houtkachel. Daarna nog een culinaire uitspatting voorbereidt door AH met verse salade en dan is het bedtijd. Omdat Maaike er nu niet bij is krijgt Sjors een warme kruik in bed als gezelschap in de bedstee.

Zaterdagmorgen komt Maaike weer aan boord en na een ontbijt vervolgen we de reis. Eerst door de Tjerk Hiddessluis en daarna stuurboord uit het verbindingskanaal in naar de werf van Harm Visser & zoon. Na nog een spannende stop voor de Industriebrug in het kanaal komen we aan op een wonderlijke plek. Vier enorme honden staan aan de kade te blaffen en even verderop staan een aantal kamelen nieuwsgierig te kijken naar onze landing.

Maandag de 16de maart gaat het schip de helling op. En ik ben erg nieuwsgierig hoe dat moet!

Plannen waren er al vanaf het eerste moment dat we de Passie zagen. In de loop van de tijd zijn die plannen telkens meer gaan leven en omgezet in concrete afspraken met SRF, de werf die we uitgezocht hebben om de klussen te klaren. Nu de Passie echt van ons is en we de eerste tocht van Lelystad naar Harlingen hebben gemaakt zijn de plannen duidelijker geworden. Ook de gesprekken met de mannen van SRF helpen goed om te bepalen wat we nu moeten doen aan het schip om onze zeil – en woonwensen te verwezelijken. Bij SRF kennen ze het schip al uit de tijd dat Sjors en Maaike, de vorige eigenaars, het schip ingrijpend verbouwde en in de staat bracht waarin we er verliefd op werden.

Van het begin af aan zijn we van plan geweest om de voorste kamer te vergroten. Als we dan toch aan de gang gaan is het handig om gelijk te zorgen dat we voldoen aan de nieuwe veiligheidseisen. Het voorschot mag dan een metertje meer naar voren maar moet waterdicht uitgevoerd worden. Dat betekent dat de Diesel CV en de hydrofoor, die nu voor het schot opgesteld staan, een ander plaatsje moeten vinden. Ook het bijbehorende leidingwerk moet omgelegd worden. Tegelijk zal het voorluik verbeterd – en van een daglicht paneel voorzien worden zodat de voorste kamer in het schip ook buitenlicht kan vangen.

Omdat we van plan zijn om veel met de Passie te gaan zeilen was ook de aanschaf van nieuwe zwaarden een niet te omzeilen uitgave. Aangezien we het schip met z’n tweeen moeten kunnen varen willen we nieuwe lieren voor de zwaarden hebben met electrische bedienings mogelijkheid.

Voor de brandstof hebben we in overleg met SRF besloten om 3 Dieseltanks in het motorruim te laten aanbrengen. 2 tanks van zo’n 500 ltr, voor de CV (1 aan BB en 1 aan SB vanwege de gewichtsverdeling). De andere is voor de motor.

Verder wordt het electrisch systeem uitgebreid met een Victron Quattro lader/omvormer. Zo’n ding is geniaal en verzorgt op een intelligente manier de hele stroom huishouding in het schip.

Natuurlijk moet er na deze professionele klussen nog het nodige doe het zelf werk gedaan worden. Zoals het intimmeren van de voorste kamer. Niet eenvoudig omdat de boeg in alle richtingen rond loopt, maar wel een leuke uitdaging.

Het schip staat op zich goed in de verf maar kan best een opfris beurtje gebruiken. Ook onder de zwaarden waar we normaal niet bij kunnen.

Als dat alles klaar is zouden we comfortabel moeten kunnen wonen op de Passie maar we hebben hem vooral gekocht om mee te kunnen zeilen. Dat brengt nog wel wat werk met zich mee. Meer hierover later.