Zomervakantie en wat een ongekend heerlijk weer. We kabbelen voort in de eerste week richting Den Helder. We zijn erg happy      samen, met de boot, met ons gezin, dus met ons leven. Van Hoorn, naar Enkhuizen, dan Medemblik en Den Oever. Op weg naar DenHelder waar de reünie van de Landelijke Vereniging tot behoud van het historische (en soms ook hysterisch) bedrijfsvaartuig, de www.LVBHB.nl

Ons schip is wel oud, inmiddels 107 jaar maar het is geen museumschip besloten twee jaar terug twee grijze mannen. We krijgen echt geen A status! Veel te modern. Ja wel prachtig maar nee , niet hysterisch genoeg. Paul heeft de heren destijds gered van een nat pak want stiekem wilde ik ze van het schip afduwen! Een exclusief oud wrak, ja dat moet bewaard en mag voor niets in een museum liggen, maar onze oude beauty telt niet mee! Ik vind het gewoon stom! Een reünie als deze is een ontmoetingsplek van allerlei soorten schippers en schippersen. De Amisch onder de zeilers tot de op en top modernisten en alles wat er tussen zit. Wat bij ieder, zonder uitzondering, telt is de liefde voor het schip en dat maakt het ook zo leuk, divers en gemoedelijk. Ontmoeten is het motto dit weekend blijkt en dit ervaren overspoeld en overstelpt ons dit weekend. Een andere reünie is de hernieuwde kennismaking met een deel van mijn familie. Mijn leven op mijn dierbare Passie bracht mij dat! Ik heb een erg kleine familie en ik heb ook niet veel neven en nichten. Met de neven in Canada heb ik nog het meest contact gehad, met de familie in Den Helder minder. Een echte reden daarvan weet ik niet.Het lag altijd een beetje complex in de familie en daarbij heeft de 2de wereldoorlog, met daarnaast als extra dimensie een Duitse oma, een rol in gespeeld. Aan mijn oma, Änni, heb ik de herinnering als een kleine nerveuze vrouw die trommelde met haar vingers op de leuning van de stoel. Onder gemompel van een veelvuldig :” oh mein God, oh mein God, draaide haar dikke tekkel, Tekkie genaamd, zich dan maar weer eens snurkend op de rug. Mijn moeder bleef graag uit de buurt en stortte zich op het maken van salades, kroketjes, soep en een lekker krentenbrood. Als oma in de auto, een kekke Kever, te vaak riep: “ Jan kaik uit, Jan kaik uit” stopte mijn vader de auto, stapte uit en liep om de auto om oma, die van angst aan de lus boven het portier hing, uit te laten stappen om het stuur over te nemen. Ze kon echter niet auto rijden en als kind keek ik het tafereel met verwondering aan. Oma en vader hadden vaker mot. En als het weer eens zover was dan hing mijn vader oma haar portret van de kamer op de WC. Het was dan duidelijk, ze was dan tijdelijk in de ban en deze bloemlezing geeft wel aan hoe de hazen liepen bij ons in de familie! Ik logeerde wel bij oma maar ik mocht nooit op het “ kroene kras” lopen in haar tuin en een paraplu noemde ze dokter Oetkersiaans: Parappellieu. Maar ik drijf af! In Den Helder stond Thijs de man van een van mijn nichtjes op de kade ons op te wachten. Na ongeveer 20 jaar, maakte we zonder poespas kennis en gingen verder waar we nooit aan begonnen zijn; elkaar leren kennen. Als Paul en ik samen Willemsoord verkennen zie ik haar ineens staan, druk met haar telefoon in haar handen. Het is Michelle! Ik roep en ze kijkt op! Ze stond mij te teksten op het parkeerterrein nadat ze mijn niet aantrof op de Passie. Haar partner Raymond komt ook aanlopen en we gaan samen richting terras . Wat onwijs gezellig en wat is het toch een schat van een meid. We gaan verder waar we gebleven zijn en het is echt helemaal topgezellig. De dag erop komt nichtje Marion ook met Thijs mee aan boord van de Passie. Twee vrouwen met het nodige achter de kiezen, nieuwsgierig naar herkenning van familietrekjes, achtergrond. Ik vond het fijn en bijzonder! Ook de kronieken op deze site, Facebook hebben een rol gespeeld in een soepele aansluiting. In de avond tijdens de BBQ van de LVBHB komen we onze buren uit Lelystad tegen: Ronald en Annemarie van de Immanuel. Wat een aardige mensen, en die wonen dan gewoon in je eigen straat en die leer je pas kennen in Den Helder! Het is toch bijzonder. Zondagochtend na een roep van de wal en ik zie mijn andere nichtje, Ännelien, met haar man en kleindochter op de kant staan met man en kleinkind. We praten even kort en concluderen dat het best leuk is elkaar weer eens in alle rust in familie verband te ontmoeten. Hoe de zondagmorgen zou starten, samen met Nel en Sandor, loopt anders. In plaats van samen ontbijten en naar de bezinningsdienst van de Marine aalmoezenier, komt plots het bericht dat Sandor zijn moeder is overleden. Zijn moeder is in Boedapest, in het ziekenhuis in haar slaap overleden. Gelukkig komen ze wel aan boord, zijn we samen en halen herinneringen op aan de ontmoedig met haar, bespreken we of we er samen naar toe gaan. We brengen de dag samen door, kijkend over de zee van zout, zoet, troost en ruimte. Daar zien we de gedachten en herinneringen van Sandor zonder woorden dwarrelen in de zon en over de kabbelende zee. Wat zegt me dit alles, wat maakt het me duidelijk? Is Den Helder een magische ontmoetingsplek? Halen we wel uit ons leven wat er in zit? Kijken we wel voldoende om ons heen? Of kijken we toch altijd te ver vooruit zodat we niet meer zien wat of wie er voor onze voeten ligt? Ik weet in ieder geval dat ik het anders ga doen! Laten we elkaar vooral echt ontmoeten voordat het tijd is om afscheid te nemen.