Op maandag 10 juni begon dan onze lang verwachte vakantie. De eerste dag zou ons schip na een opknapbeurt van het onderwaterschip, weer te water gaan bij SRF in Harlingen. Zo gepland zo gedaan, en zie haar eens elegant hangen in de singels. Het enige nare is dat Paul helemaal niet lekker is, hij hoest enorm en voelt zich zwak. Wat er aan de hand is weten we dan nog niet maar we hopen nog dat hij snel hersteld.

De volgende ochtend vetrekken we; Paul lijkt zich iets beter te voelen maar hij heeft nog steeds heel weinig energie. Daarom zetten we geen zeil op en gaan we op de motor oversteken van Harlingen naar Vlieland. De wind is ook recht op de kop dus da’s in dit geval een meevaller. De bedoeling is drie weken lekker ronddartelen op het wad, samen en met andere lieve leuke mensen.

Helaas. Het gaat altijd anders.  Wel heerlijk om weer op Vlie te zijn. Na het eten is Paul toch gesloopt en gaat naar zijn bed. Zelf besluit ik alleen een strandwandeling te maken.

Ik loop een heel eind weg en zie in het zand de kabbelrandjes in het zand van de eeuwige eb en vloed, de schelpjes en een paar lege krabpantsertjes. Ook zie ik nog een paar historische schepen de haven naderen. Ze horen bij een armada van negen schepen die door een Groningse school zijn ingehuurd voor een midweek. Ik hoor de meiden erop enthousiast zingen; “ van links, naar rechts en…klappen”.

Een beetje melancholisch ben ik, nog stil van schrik van de maandag waarop het spook van angst in mijn brein opdook; zou de ziekte van Paul terug zijn? De hematoloog heeft ons gerust gesteld maar intussen had het spook 24 uur kans gezien zich in mijn hoofd te nestelen. Er is ook zoveel gebeurd het laatste half jaar. Een aantal mensen die we liefhadden en respecteerden zijn er niet meer. Die twee zaken samen laat ons nadenken over sterfelijkheid en het aanvaarden dat we als mens een en al natuur zijn.

Vaak wordt gezegd dat als iemand dood gaat, niks meer het zelfde is. Op het strand lopend en kijkend naar het perpetuum mobile van eb en vloed realiseer ik me dat de natuur juist altijd  het zelfde blijft. Maar zo voelt het natuurlijk niet. We proberen te ontsnappen aan het idee van sterfelijkheid met alles wat we kunnen en weten en om het zolang als kan te winnen van de natuur.  Het goede nieuws is dat ik me één voel met die natuur en dat ik me er een nietig deeltje van voel.

Woensdag de 13dse gaat het nog niet veel beter. Paul gaat naar bed en ik wandel naar het dorpje in de harde wind. Als ik terug kom is Paul weer op en samen eten we een hapje.  We maken een afspraak. Als het morgen niet beter is gaan we hier naar een huisarts.

Donderdag heeft een verre van geweldige start. Paul twijfelt nog maar ik hak een knoop door en we gaan naar de dokter met een taxi want hij is echt beroerd. Wat is dat top geregeld hier. Dokter Wolfswinkel neemt resoluut het heft in handen. Bloedafname, röntgenfoto’s en al snel is het duidelijk. Paul heeft een forse longontsteking.  Hulp van de longarts op het vaste land en consult bij het St Antonius in Nieuwegein maken duidelijk wat er gedaan moet worden  Met medicatie gaan we naar de Passie en morgenochtend zal de dokter Paul op de Passie bezoeken. Na een middagje slapen en een beetje eten, staat de dokter ineens op de Passie. Hij komt, nadat hij de Paul zijn bloeduitslagen heeft doorgekregen, kijken hoe het gaat om zo te beslissen op hij thuis kan blijven of dat er een opname nodig is. Het lijkt erop of de medicijnen beginnen te werken, als er vannacht iets is moet ik bellen en morgenochtend moet ik laten weten of we naar de praktijk kunnen komen of dat de arts weer op de Passie komt om nogmaals bloed af te nemen.  We zijn allebei dankbaar voor de goede hulp en aandacht en we voelen ons daardoor opgenomen in dit wonderbaarlijke oord.

De vrijdag komen Hugo, Annika en Marit aan het einde van de dag aan boord voor de afleiding en morele steun. Inmiddels heb ik twee tenen uit de kom gestoten en strompel ik wat rond met een ingetapete voet. Dat gaat lekker.In het begin van de avond komt de dokter weer langs om te kijken naar Paul zijn conditie.

Zaterdagochtend haalt Huug lekkere broodjes en verse jus’s-orange en daarna is het alweer tijd voor nieuwe röntgenfoto’s. Met taxi Zeelen vertrekken wij met zijn allen naar het dorp. Huug en Annika gaan weer met de boot richting huis en wij gaan naar dokter Wolfswinkel. De foto’s zijn nog niet veel verandert, het bloedbeeld verbetert en Paul ziet er al ietsje beter uit. In de middag loopt het niet alleen storm in de havenkom, het stormt ook echt met een dikke windkracht 7. Veel spektakel waar Paul van geniet.

We besluiten onze vakantie af te breken. Morgen maandag de 17de komt Timo aan boord en varen we de Passie naar Harlingen terug. Eerst maar eens opknappen en op krachten komen en dan gaan we daarna voor de herkansing.

Een kleine wereld op zich ver weg van het